Er wordt te makkelijk over bewoners van verpleeghuizen gedacht. Met als gevolg dat de sector tijdens de eerste maanden van de coronacrisis niet de aandacht kreeg die ze zou moeten krijgen.
De gevolgen zijn bekend; relatief veel besmettingen en doden. De gepensioneerde verpleeghuisarts Bert keizer (72) laat in de bijlage dg Magazine weten dat het hem ergert hoe er over bewoners van verpleeghuizen wordt gedacht. Al jaren.
Misvatting
Het is een misvatting te denken dat verpleeghuisbewoners aan de rand van het graf staan, zegt Keizer. Veel bewoners hebben een enorm medisch probleem, maar willen daarmee verder leven. “Die denken: morgen komt mijn oudste zoon op bezoek en dat vind ik nog fijn ook. De manier waarop er naar hen wordt gekeken doet me altijd weer pijn. Die onderschatting heb ik 30 jaar gezien.”
Minderwaardigheidsgevoel
Verpleeghuizen hadden harder op de trom moeten roffelen toen het mis ging, zegt Keizer. De ic-afdelingen van ziekenhuizen deden dat wel, dag in dag uit op tv en in de krant. Maar hij snap wel dat de verpleeghuissector dat niet deed. Daarover: “Deze sector is niet schreeuwerig, niet borstklopperig. Er heest een ingewreven minderwaardigheidsgevoel.”
Percentage sukkels
Hij probeert in het interview met Sandra Donker af te rekenen met vooroordelen over ouderen alhoewel hij toegeeft dat ouderdom niet leuk is. “Maar het percentage sukkels onder tachtigers is precies even hoog als onder 17-jarigen. Dat geldt ook voor humoristen en literair geïnteresseerden en goede timmerlui.”
