Mensen ‘repareren’ elkaar door aanraking. Aanraking reguleert je interoceptie, ook wel bekend als lichamelijk waarnemen. Ook vluchtige aanrakingen, zoals een hand op je schouder, zijn onderdeel van een natuurlijke manier van communiceren. Ze zorgen ervoor dat de patiënt zich minder geïsoleerd voelt en meer geaccepteerd.
Maar in coronatijd zijn er simpelweg te weinig momenten waarop dat persoonlijker contact kan ontstaan. Zelfs in de verbale communicatie is kille afstand geboden. ‘Mondkapje verplicht’, ‘eerst handen ontsmetten’, ‘slechts 1 bezoeker toegestaan’. Alsof we op de maan zijn beland.
Ieders gezichtsuitdrukking is achter een mondkapje gevlucht of beperkt door een schermpje. Knuffels en ontspannende aanrakingen zijn taboe. Je bent als individu onherkenbaar. Je wordt er niet toegankelijker of aardiger van en de verbinding die je had met die patiënt, die wordt minder. Je moet afstand houden, terwijl je juist wilt verbinden. Wat kun je doen om het contact te behouden?
Hoe komen jouw ogen over als je praat boven je mondkapje? Hoe klinken je collega’s met dempend mondkapje qua stem? Praat je harder en meer kortaf nu de gast je minder goed verstaat?
Speel met je ogen, stemvolume, mimiek, handgebaren en je ‘innerlijke’ glimlach. Word niet strenger maar verhoog juist je gevoeligheid voor sfeer. In stressvolle tijden nog lastiger, maar meer dan de moeite van het proberen waard.
En terwijl ik dit schrijf over de mooie manieren van verbinden die jij al inzet, ga ik jou als lezer loslaten. Want na vele met plezier geschreven columns, is dit m’n laatste voor dit vakblad. Dank voor het lezen. Het ga je goed. Stay safe…
Visieontwikkelaar Monique Willemse-van Eijk van MOMOKO is gespecialiseerd in gastvrijheid eten & drinken in ziekenhuizen en ouderenzorg. Deze column verscheen in Uitblinkers 16. Het is haar laatste.
