Hoe komt het toch dat we in dit kleine landje zo goed zijn in het alles net even anders doen dan de ander? We zien binnen zorgland, en dan vooral in ons vakgebied ‘gastvrijheid, eten en drinken’, telkens weer dat de omringende zorginstellingen bezig zijn met het ontwikkelen van nieuwe concepten (lees het artikel op p. 10 en 11 in Uitblinkers 11).
Column door Michel Overwijk
Dit is een beweging van decennia. Het herhaalt zich gemiddeld om de 10 à 15 jaar. De maaltijdlogistiek of een bepaald concept is afgeschreven en er dient te worden nagedacht over hoe nu verder. Vervolgens wordt er breed verkend in de markt en trekt men de conclusie dat men te maken heeft met een unieke doelgroep in een unieke zorginstelling en dat we hier vooral een uniek concept voor moeten bedenken.
Met als gevolg dat er opnieuw veel energie en reeds gemaakte kosten teniet worden gedaan en er heel veel tijd wordt gestoken in opnieuw dat unieke ontwerp. In een tijd waarin we met elkaar eigenlijk die kosten zouden moeten terugdringen, toch?
Kijk eens naar de hotellerie, zoals de Golden Tulips, de Hiltons en de firma Van der Valk. Zij kiezen voor een ketenaanpak. En dat werkt. Dat zou toch ook prima kunnen werken in de zorg? Krachten bundelen, mooie menu’s introduceren, verrassen, verleiden, herstel bevorderen, beweging stimuleren. In een duurzame en gastvrije omgeving. Al die energie delen, bundelen en komen tot de perfecte formule. Een formule waar de patiënt of cliënt zich het beste bij voelt. Ik geloof dat we hier, met een uitgavepatroon van bijna 100 miljard euro in de zorg, toch eens over moeten nadenken.
Michel Overwijk is voorzitter van WijGastvrij en hoofd f&b in OLVG te Amsterdam. Deze column verscheen in Uitblinkers 11. In Uitblinkers 12 verscheen zijn nieuwste column ‘Van koffiebeker tot toiletpapier’.
