Koks, diëtisten, verplegend personeel, activiteitenbegeleiders, omwonenden en familie zouden moeten samenwerken. Dat komt de gastvrijheid in de zorg ten goede, schrijft Lisette Bossert in onderstaande column.
Iedere keer als ik bij een zorginstelling voor een opdracht aan het werk ben, ervaar ik de kracht van de verbinding.
Gastvrijheid heeft zoveel baat bij de samenwerking tussen koks, diëtisten, verplegend personeel, activiteitenbegeleiders, omwonenden en familie. Een voorbeeld uit de praktijk.
Laatst was ik bij een zorginstelling voor een praktische workshop en daar ontmoette ik mevrouw de Ridder. Zij is 86 jaar oud, heeft beginnende dementie en woont nog zelfstandig. Enkele dagen per week gaat ze naar de activiteitenbegeleiding van deze zorginstelling in het dorp. Met een groepje mensen drinkt ze koffie, praat over van alles en knutselt of handwerkt wat. ’s Avonds thuis warmt zij een kant-en-klaarmaaltijd op of komt tafeltje-dek-je langs. Ze eet haar maaltijden over het algemeen alleen en daar vindt ze niks aan; het voelt eenzaam met als gevolg dat ze vaak weinig trek heeft. De workshop was erop gericht om met elkaar een warme maaltijd te gaan bereiden en deze gezamenlijk op te eten.
Mevrouw de Ridder vond het heerlijk om de aardappelen en de wortels te schillen voor de hutspot. Ze vertelde over vroeger, toen ze dagelijks een pan verse pap kookte en dat haar echtgenoot daar zo van genoot. Ze smulde van de zelfgemaakte warme custardvla met tuttifrutti en vers geklopte slagroom. Echt veel lekkerder en gezelliger dan ‘normaal’, aldus mevrouw de Ridder.
Voor deze workshop werkten de koks samen met de activiteitenbegeleiders.Wat bleek: het spreekwoord “Vele handen maken licht werk” is zo waar als wat!
Verbinding is het nieuwe normaal als u het mij vraagt.
Deze column van Lisette Bossert verscheen in Uitblinkers 16.
