Zorg verlenen vindt ze het mooiste. Ook in haar vakantie. Nelly van Roosmalen (74) ging in de derde week van juli jongstleden voor de 73ste keer mee met het schip van de Zonnebloem. “Ik kan niet uitleggen wat dit voor mij betekent.”
Op haar 60e stopte ze met werken in de zorg. Amper twee jaar later begon ze weer. Nelly van Roosmalen kon het niet missen. “Mijn zorghart is zó gigantisch groot. Ik wil zó graag zorg geven. Dat kan ik thuis doen aan m’n man, m’n kinderen en kleinkinderen, maar dat is voor mij niet genoeg. Dus ben ik op mijn 62e weer begonnen met werken in de zorg.”
We zijn aanwezig op MPS de Zonnebloem, het schip dat die middag ligt afgemeerd in de haven van Wijk bij Duurstede. De gasten maken onder begeleiding een rondje door het stadje. Op ons verzoek kijkt Nelly terug op de laatste decennia van haar loopbaan.
73 keer ging ze mee met het schip
Ze was tot haar 60e kraamverzorgster en vanaf haar 62e verzorgende niveau 3 op locatie Odendael in St. Oedenrode van BrabantZorg. Een maand geleden is ze daar met “heel veel pijn in het hart” gestopt. De reden van dat afscheid is dat ze het niet meer kon opbrengen om keer op keer te moeten uitleggen waarom ze op haar leeftijd nog doorging met haar werk. “Ieder keer die vragen. Ik werd het zat en ben dus toch gestopt.”
Ze nam afscheid met koffie en gebak. Er vloeiden tranen. Bij de bewoners en bij Nelly. Toch zien ze haar weer terug. Op dinsdagochtenden verzorgt ze als vrijwilliger op de genoemde locatie de koffie. “Gelukkig wel. Ik vind het contact met de mensen zo ontzettend leuk.”
Sinds 2009 is ze als zorgvrijwilliger actief voor de Zonnebloem, die uitjes en vakanties organiseert voor mensen met een lichamelijke beperking. 73 keer ging ze mee met het schip, drie keer met kleine groepsreizen naar Spanje en Tenerife.
Nelly zou een week op het schip voor geen duizend euro willen missen.
Zorg verlenen in haar vakantie vindt ze geen probleem. Integendeel, het is geweldig wat je ervoor terugkrijgt, de dankbaarheid van de gasten, de blikken. Ook de collegialiteit aan boord komt ter sprake. Die is groter dan in de zorg, zegt Nelly. “De neuzen staan hier allemaal dezelfde kant op.”
Nelly zou een week op het schip – ze ging dit jaar al acht keer mee – voor geen duizend euro willen missen. De extra dingen die je kunt doen voor je gasten. Een vrouw die op een brancard de kade op wordt gedragen om daar een ijssalon en een lintwinkel te bezoeken. “Die vrouw was zestien jaar nergens geweest. Als je dan ziet hoe zij geniet. Geweldig om dat voor haar te kunnen doen.”
“Ik hoorde dat verhaal en de tranen liepen over m’n wangen. Zó mooi om mee te maken”
Er zijn meer momenten die haar bij zullen blijven. Een echtpaar waarvan de man niet lang meer te leven had, genoot aan boord met volle teugen. Eenmaal weer thuis was de vrouw haar trouwring kwijt. En de ring van de man was er ook niet meer.
Twee weken daarna kreeg de vrouw een cadeautje van haar echtgenoot. Het bleek een ring te zijn. Een bijzondere. Een edelsmid had hun beider trouwringen versmolten tot één ring, zodat die ringen voor altijd één zouden zijn.
De man had dat op eigen houtje geregeld. Een week later overleed hij. Nelly: “Ik hoorde dat verhaal en de tranen liepen over m’n wangen. Zó mooi om mee te maken.”
“Geweldig dat ik daaraan een bijdrage mag leveren. Het zijn onbetaalbare momenten”
Op het schip van de Zonnebloem is er tijd en ruimte om de gasten te verwennen. Die ene man die eindelijk een keer in bad kan. Een aangepast bad, wel te verstaan. Om het nog mooier te maken ontsteken de zorgmedewerkers kaarsjes, verspreiden ze dennengeur, laten ze muziek klinken en serveren ze een advocaatje met slagroom. Nelly: “Zo’n man die zich dan ontspant. Geweldig dat ik daaraan een bijdrage mag leveren. Het zijn onbetaalbare momenten.”
