Veel bewoners van verpleeghuizen hebben de hele dag niets te doen. Ze kijken verveeld voor zich uit en missen iedere uitdaging. Dat zei Hugo Borst tijdens zijn lezing ‘Ach, moedertje’ op 12 januari in Vrijzinnig Centrum de Eendracht te Varsseveld.
Borst is sportjournalist, auteur en kritisch volger van de zorg sinds zijn moeder, Joke Borst, werd opgenomen in een verpleeghuis te Rotterdam. Ze leed aan alzheimer en overleed op 18 augustus 2018. Onder de titel ‘Mijn ma’ schreef Borst over het verblijf van zijn moeder sinds 2015 tot aan haar dood in het AD een column.
Zorgfabriek
Ofschoon zijn moeder is overleden is Borst nog steeds begaan met de zorg en signaleert hij dingen die mis gaan. Het verpleeghuis waar zijn moeder verbleef – De Hofstee van Laurens – omschreef hij als een zorgfabriek. ‘Een fabriek met vijf lagen en 20 groepen die worden aangestuurd door managers met daarboven ook weer managers.’
Mensen worden in dergelijke zorgfabrieken niet blij, aldus Borst die een pleidooi hield voor het opstarten van kleine zorgvoorzieningen verspreid over de stad of de regio. Zorgvoorzieningen in de buurt van huisartsenposten, kinderopvang en winkelcentra. ‘Plekken waar iets te beleven is.’
Doorzettingsvermogen
Deze kleine zorgunits zullen de bewoners voortdurend moeten uitdagen zodat ze actief blijven. Daarnaast is persoonlijke aandacht van het grootste belang, aldus Borst. Maar het opzetten van deze voorzieningen is niet eenvoudig, zo bleek. Er is doorzettingsvermogen en vindingrijkheid voor nodig.
In de regio Eindhoven bezocht Borst een zorgvoorziening naar zijn zin, een zorgboerderij waar de bewoners voortdurend met van alles en nog wat bezig zijn. “De mensen die daar ziek worden zijn binnen een paar dagen dood, terwijl mijn moeder weken op bed heeft gelegen voordat het zover was.”
In Uitblinkers 13 dat op 10 maart verschijnt tref je reportage aan waarin Borst terugkijkt op de lange weg die zijn dementerende moeder moest afleggen.
